32nd Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

Purpose: Wilms’ tumor is the most common renal tumor in childhood. This study was designed to evaluate the operated children who were diagnosed to have Wilms’ tumor, in ten-year period in a tertiary care institution.

Methods:  The children, operated for Wilms’ tumor between 2004 – 2013 were studied. Sex, age, additional congenital anomalies, chief complaint, tumoral stage, presence of preoperative biopsy, operation timing according to chemotherapy, tumoral histopathologic findings, tumor rupture, survival rate were studied.

Results: Twentyfour of the patients were males and 26 were females, with a female/male ratio of 1.08 and a mean age of 3.0 years (6 days – 11 years). Five patients had additional anomalies, three of which were related to urinary system. Chief complaints were; abdominal mass in 38 patients, abdominal pain in 6, hematuria in one, and 5 patients admitted with other complaints. Tumors in 16 patients were stage I, 15 were stage II, 10 were stage III, 5 were stage IV and 4 were stage V. Treatments applied were; immediate nephroureterectomy in 22 patients; delayed nephroureterectomy after neoadjuvant chemotherapy without prior biopsy in 17 patients; delayed nephroureterectomy after biopsy and neoadjuvant chemotherapy in 9 patients. Two patients underwent nephroureterectomy after biopsy. Tumors of 4 patients were ruptured while excised. The histopathological examinations of 36 patients revealed triphasic Wilm’s tumor, and 9 had anaplasia. Tumors of three patients relapsed. Mean follow-up period was 4.3 (median follow-up 4.5) years and no mortality was observed.

Conclusion: Increased surgical experience, development of radiologic imaging techniques and chemotherapeutic reduction of tumor size make treatment of Wilms’ tumor easier and increase the survival rate. Even if the follow-up period is short; despite 38% of the patients were above stage II, no mortality has been experienced. 

Amaç: Wilms tümörü çocukluk çağının en sık görülen böbrek tümörüdür. Üçüncü basamak bir merkezde cerrahi tedavisi gerçekleşen Wilms tümörlü hastaların sonuçlarının incelenmesi amacıyla bu çalışma planlanmıştır. Metot: Merkezimizde 2004-2013 tarihleri arasında Wilms tümörü tanısıyla izlenen ve cerrahi tedavi uygulanan hastaların kayıtları retrospektif olarak incelenmiş ve cinsiyet, yaş, ek anomali birlikteliği, başvuru yakınması, kitlenin yerleşimi, hastalığın evresi, ameliyat öncesi biyopsi alınıp alınmadığı, ameliyatın kemoterapi öncesi mi yoksa sonrası mı yapıldığı, ameliyat sırasında tümörün rüptüre olup olmadığı, tümörün histopatolojik özellikleri ve sağ kalım oranları değerlendirilmiştir. Bulgular: Çalışmamıza katılan 24 erkek ve 26 kız (K/E= 1.08) hastanın yaş ortalaması 3,0 yıl (6 gün -11 yaş), ortanca yaş 2 yıldı. Hastaların beşinde ek anomali vardı. Bunların 3’ü üriner sistem anomalisiydi. Yakınma 38 hastada karında kitle, 6 hastada karın ağrısı, birinde ise hematüriydi. Beş hasta diğer yakınmalarla başvurdu. 16 hastada evre I, 15 hastada evre II, 10’unda evre III, 5’inde evre IV ve 4’ünde evre V (bilateral Wilms) idi. Cerrahi tedavi 22 hastada tedavisiz nefrektomi, 17 hastada biyopsisiz neoadjuvan kemoterapi sonrası nefrektomi, 9 hastada biyopsi ve kemoterapi sonrası nefrektomi, iki hastada biyopsi sonrası nefrektomi yapılması şeklindeydi. Dört hastada peroperatif tümör rüptürü oldu. Histopatolojik incelemede 36 hastada trifazik Wilms tümörüydü, dokuz hastada anaplazi vardı. Üç hastada nüks gelişti. Ameliyat sonrası takip süresi ortalama 4,3 (ortanca takip süresi 4,5 ) yıldı. Olgularda mortalite izlenmedi. Sonuç: Cerrahi deneyimin artması, radyolojik görüntüleme tekniklerinin gelişmesi ve kemoterapi ile kitlelerin küçülmesi Wilms tümöründe tedaviyi kolaylaştırmakta ve sağkalım oranını arttırmaktadır. Takip sürelerinin sınırlı olmasına ve %38’inin evre 3,4 ve 5 olmasına rağmen mortalitemiz gözlenmemiştir