32nd Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

Aim of the study:  In this study, we aimed to present our current management protocol in the treatment of corrosive esophageal strictures.

Methods:  Dilatation treatment started with three week periods after developing esophageal stricture.  Then, dilatation frequency was extended according to clinical response. Intralesional steroid injection, stent or antireflux procedures were applied in patients resistant to dilatation. After 1.5- 2 years treatment period, esophageal replacement was performed in patients with serious swallowing problems. Results were reviewed according to our management protocol.

Results:  173 patients(113 M, 60 F) were treated with corrosive esophageal strictures between 2004-2014. Mean age of caustic ingestion was 4±2.8 years. After ingestion 50% of patients were admitted to our clinic in 3 months period. Corrosive substance was alkali(141) or acidic(32). 21 of 173 patients are already in treatment period. So, 152 children’s data who treated succesfully was evaluated. Only dilatation therapy was sufficient in 50% of children. 33% of patients required other tretment methods addition to dilatatiton therapy. Remaining 17% necessiated esophageal replacement with coloesophagoplasty(21), gastric transposition(3) or gastric tube(1).  No significant difference was detected in gender, corrosive substance type, teratment period and dilatation numbers between replacement and other treatment groups. Although, admission period was significantly higher in replacement patients according to other children(8& 12 months, p= 0.005).

Discussion: There aren’t standard management protocols in the treatment of corrosive esophageal strictures. Only dilatation therapy is sufficient in nearly half of the patients. Esophageal replacement should be performed in patients with serious swallowing problems after adequate treatment period. 

Amaç: Bu çalışmada kliniğimizde koroziv özofagus darlığında uygulanan güncel tedavi protokolü ve sonuçlarının sunulması amaçlandı.

Yöntem: Tedavi protokolüne göre darlık gelişen hastalarda başlangıçta üç hafta aralarla dilatasyon tedavisi uygulandı. Klinik yanıta göre dilatasyon araları açıldı. Tam yanıt alınamayan hastalarda intralezyonel steroid enjeksiyonu, kalıp tedavisi veya antireflü cerrahi girişimler uygulandı. 1,5- 2 yıllık tedavi süreci sonunda belirgin yutma güçlüğü devam eden hastalarda replasman kararı verildi. Tedavi protokolümüze göre tedavi edilen hastaların sonuçları değerlendirildi.

Bulgular: Kliniğimizde 2004-2014 yılları arasında 173 hasta (113 E, 60 K) koroziv özofagus darlığı nedeniyle tedavi edildi. Yanık yaşı ortalaması 4±2,8 yaştı. İçim sonrası hastaların %50’si ilk üç ay içinde kliniğimize başvurarak tedavi programına alındı. İçilen madde bazik (141) veya asidik (32) tipteydi. 173 hastanın 21’i halen tedavi programındadır. Tedavisi başarı ile sonlanan 152 hastanın kayıtları irdelendi. Darlık tedavisinde hastaların %50’sinde yalnızca dilatasyon yeterli oldu. %33’ünde dilatasyona ek olarak steroid enjeksiyonu, kalıp veya antireflü girişimler uygulandı. Kalan %17’sinde ise özofagus replasmanı gerekti. Replasmanda koloözofagoplasti (21), gastrik transpozisyon (3) veya gastrik tüp (1) tercih edildi.  Replasman yapılan ve yapılmayan hasta grupları karşılaştırıldığında cinsiyet, içilen madde tipi, tedavi süresi ve dilatasyon sayıları arasında anlamlı farklılık saptanmadı. Replasman grubundaki hastaların diğer gruba göre kliniğimize başvuru süresinin anlamlı derecede daha geç olduğu gözlendi (8& 12 ay p= 0,005).

Sonuç: Koroziv özofagus darlığı tedavisinde standart protokoller bulunmamaktadır. Hastaların yaklaşık yarısında yalnızca dilatasyon tedavisi yeterli olmaktadır. Yeterli tedavi süresi sonrası ciddi yutma güçlüğü devam eden hastalarda özofagus replasmanı kararı verilmelidir.