17th Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Nurses Association

Introduction: We aimed to determine the role, technical details and effectiveness of biofeedback in children associated with voiding dysfunction.

Patients and methods: A total of 24 children who underwent biofeedback for voiding dysfunction between 2011 and 2012 were reviewed. The evaluated biofeedback parameters were dialog/adaptation, understanding, concentration, using body or extremity muscle during biofeedback, the power of pelvic base muscle, time interval of muscle strain, and control on pelvic base muscle. Biofeedback was performed 6 times (once a week) each include ten minutes period.

Results: Sixteen were girl and 8 were boy. Mean age was 8 years. The most frequent symptoms were incontinence (15), UTI (11), and persistent reflux (9). Total voiding dysfunction symptom score was 17.3 (based on Onen’s voiding dysfunction symptom scale). This score decreased to 4.6 after biofeedback. The type of voiding dysfunction was day-type in 10, and night-type plus day-type in 14 children. Uroflowmetry revealed overactive sphincter (24), abnormal voiding pattern (15), high voided volume (5) and low voided volume (7). VCUG revealed reflux (9) and spinning top (14). In addition to biofeedback, behaveral plus constipation therapy plus prophylaxis in 5, behaveral plus constipation plus anticolinergic therapy in 16, DDAVP in 3 patients. 6 months after biofeedback, complete success was observed in 21 children, partial success in 2, and failure in 1 patient.

Conclusions: The majority of voiding dysfunction recover in a shorter time with less medication after biofeedback therapy. Onen’s voiding dysfunction symptom scale easily determine the effectiveness of therapy before and after biofeedback. The majority of UTI, reflux and constipation that associated with voiding dysfunction resolve spontaneously after well-constructed prompt biofeedback therapy.

Amaç: Çocuklardaki işeme bozukluklarının tedavisinde biofeedback uygulamasının yerini, tekniğini ve etkinliğini belirlemek.

Gereç ve yöntem: İşeme bozukluğu tanısıyla 2011-2012 yılları arasında biofeedback uygulanan 24 çocuk değerlendirildi. Biofeedback esnasında değerlendirilen parametreler; uyum/iletişim, algılama, konsantrasyon, vücut ve ekstremite kaslarını kullanma, pelvik taban kaslarını kasma gücü ve kasma süresi ve pelvik taban kasları üzerine hakimiyet kurabilme. Biofeedback, her hastaya 6’şar seans ve 10’ar dakika uygulandı.

Bulgular: Çocukların 16’sı kız, 8’i erkekti. Yaş ortalaması 8 yıldı. En sık başvuru şikayetleri; idrar kaçırma(15), İYE(11) ve tedaviye yanıtsız VUR(9)’du. Gece ve gündüz toplam işeme bozukluğu skoru(İBS) ortalama 17.3’tü. Biofeedback sonrası İBS ortalaması 4.6’ydı. İşeme bozukluğu tipi; çocukların 10’unda sadece gündüz, 14’ünde ise hem gece hem gündüz tipindeydi. Üroflowmetri bulguları aşırı aktif sfinkter(24), bozuk işeme paterni(15), yüksek işeme hacmi(5) ve düşük işeme hacmiydi(7). İSUG çekilen 17 olgudaki en sık bulgular VUR(9) ve spinning top(14)’tu. Biofeedback’e ek olarak çocukların 5’inde davranış tedavisi(DT)+kabızlık tedavisi(KT)+koruyucu antibiyotik(P), 16’sında DT+KT+P+ Antikolinerjik(AK), 3’ünde ise bunlara ek olarak DDAVP ve enürezis motivasyon tedavisi(EMT) uygulandı. Biofeedbackten 6 ay sonra olguların 21’inde tam başarı, 2’sinde kısmi başarı sağlanırken, 1 olguda başarı sağlanamadı.

Sonuçlar: Pelvik taban kaslarının güçlendirilip hakimiyet kurulması ile işeme bozukluklarının çoğu daha az ilaç tedavisi ile daha kısa sürede iyileşebilmektedir. Önen işeme bozukluğu skalası, biofeedback öncesi ve sonrası dönemde tedaviye yanıtı belirlemede çok faydalıdır. Yapılandırılmış etkin biofeedback sonrası işeme bozukluklarına çoğunlukla eşlik eden İYE, VUR ve kabızlık da ciddi ek bir tedaviye gerek kalmadan kısa sürede düzelmektedir.