30th Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

AIM: The ischemic reperfusion injury of the ovary via the blockage of tubaovarian circulation simulates the clinic entity called ovarian torsion. The aim of this study is to evaluate the effects of adrenomedullin, a novel antioxidant, antiinflammatory and antiapoptotic agent isolated from adrenal medulla and pheochromocytoma cells, on ischemic reperfusion injury of the ovary.

MATERIALS-METHOD: After taking ethical committee approval, 30 female Wistar-Albino rats were randomly allocated to 5 groups. Bilateral ovaries were harvested without any further intervention in control group. Sham group received 30 minutes infusion of adrenomedullin and bilateral ovaries were removed thereafter. The ischemia group underwent 3 hours of ischemia while the ischemic reperfusion group received 4 hours of reperfusion after 3 hours of ischemia of the left sided ovary. The ischemic reperfusion-adrenomedullin received 30 minutes of adrenomedullin infusion at the beginning of reperfusion. Bilateral ovaries of ischemia, ischemic reperfusion and ischemic reperfusion-adrenomedullin groups were harvested. The either side of the ovaries was evaluated biochemically and histopathologically. The results were evaluated by using Kruskal-Wallis and Mann Whitney U tests and the p value less than 0.05 was accepted as statistical significance.      

RESULTS: An increase in both MDA levels and histopathological scores and a decrease in GSH levels were found in ischemia and ischemic reperfusion groups when compared to control and sham groups. Despite a statistical significant decrease in MDA levels (p=0.015) in ischemic reperfusion-adrenomedullin group when compared to ischemic reperfusion group, the differences of GSH levels and histopathological scores between groups were insignificant.  

CONCLUSION: Although adrenomedullin resulted in suppression on the oxidative stress that is seen during ischemic reperfusion injury of the ovary, its efficacy on GSH related antioxidative mechanisms do not seem worthy. That is the probable reason of ineffective histopathological healing.

AMAÇ: Ovaryen dolaşımın bokajı ile gerçekleştirilen ovaryen iskemik reperfüzyon modeli klinikte karşımıza çıkan over torsiyon tablosunun benzeridir. Bu çalışmanın amacı yakın zamanda feokromasitoma ve adrenal medulla hücrelerinden izole edilerek tanımlanmış ve antioksidan, antiinflamatuar ve antiapopitotik etkinliği gösterilmiş olan adrenomedüllinin deneysel ovaryen iskemik reperfüzyon hasarı üzerindeki etkisini araştırmaktır.

MATERYAL-METOD: Etik kurul onayının alınmasını takiben 30 adet dişi Wistar-Albino sıçan randomize olarak 5 gruba ayrıldı. Kontrol grubunda herhangi bir girişim yapmaksızın bilateral overler çıkartılırken, sham grubuna kaudal kaval venden adrenomedullin infuzyonu yapıldı ve sonrasında bilateral overler çıkartıldı. Sol overlere, iskemi grubunda 3 saatlik iskemi, iskemi/reperfüzyon grubunda 3 saatlik iskemi sonrası 4 saatlik reperfüzyon uygulanarak bilateral overler çıkartıldı. İskemi/reperfüzyon-adrenomedullin grubunda ise sol overe uygulanan 3 saatlik iskemi sonrası reperfüzyonun başında 30 dakikalık adrenomedullin infuzyonu yapıldı ve 4 saatlik reperfüzyonun sonrasında bilateral overler çıkartıldı. Dokular histopatolojik ve biyokimyasal olarak değerlendirildi. Sonuçların karşılaştırılmasında Kruskal-Wallis ve Mann Whitney U testleri kullanıldı ve p<0.05 değeri istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.

SONUÇLAR: İskemi ve iskemi-reperfüzyon gruplarında kontrol grubu ile kıyaslandığında sol over dokularında istatistiksel anlamlı şekilde MDA düzeylerinde artış, GSH düzeylerinde azalma ve histopatolojik hasar skorunda artış tespit edildi. Adrenomedullin infuzyonunun yapıldığı iskemi/reperfüzyon grubunda ise iskemi/reperfüzyon grubuna göre MDA düzeylerinde belirgin azalma tespit edilmesine rağmen (p=0.015), GSH düzeylerinde tespit edilen artış ve hasar skorundaki azalma istatistiksel olarak anlamsızdı. 

TARTIŞMA: Adrenomedüllin over iskemik reperfüzyon hasarında oksidatif stresi azaltmakla beraber glutatyon bağımlı antioksidan mekanizmalar üzerinde yeterince etkin değildir. Muhtemeldir ki bu nedenle histopatolojik iyileşmeyi de beklendiği oranda sağlayamamaktadır.