31st Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

Introduction: There were many theories explaning why hepatic injury occurs  in obstructive jaundice cases. In recent studies, reactive oxygen radicals have been shown to play an important role in hepatic damage in bile duct obstructions. Medical ozone (MO) application has been shown to decrease oxidative stress in liver that is related to reduced levels of glutathione and an activation of superoxide dismutase (SOD).

In this experimental study, we investigated the role of ozone therapy in hepatic fibrosis caused by biliary obstruction (BO).

Material and method: A total of 21 male Sprague-Dawley rats, divided into 3 groups, were used. In the experimental group; BO+MO, in the control group; BO and in the sham group; only laparatomy were performed. Intra-cardiac blood samples for liver function and  hepatic tissue sample were collected for hepatic fibrosis, periportal inflammation, a-SMA from all animals.

Results:  An average AST level of 214 U/L in the control group, 142,86 U/L in the experimental group and 107 U/L in the sham group were calculated. As for the average of ALP levels, 160 U/L in the control group, 95,29 U/L in the experimental group and 87 U/L in the sham group were calculated. For the average of total bilirubin levels 3,92 mg/dL in the control group, 0,15 mg/dL in the experimental group and 0,09 mg/dL in the sham group were calculated. We found an incomplete cirrhosis with the rate of 57,1% for control group and none for the experimental group. There were periportal inflammation with a rate of 42,9% at experimental group and 100% at control group. The a-SMA-positive cells in the experimental group were observed to be  reduced with the UD treatment.

Discussion: We suggest that ozone can decrease the hepatic destruction levels in biliary diseases such as biliary atresia, bile duct cyst, primary biliary cirrhosis, cholangitis resulting in hepatic fibrosis and delay liver transplantation. However for clinical use and for significant results, more studies should be performed.

Giriş: Tıkanma sarılığında (TS) gelişen hepatik hasarın patogenezini açıklamaya çalışan pek çok teori vardır. Yapılan çalışmalarda safra yolu obstrüksiyonlarında reaktif oksijen radikallerinin hepatik hasar oluşumunda  önemli rolü olduğu gösterilmiştir. Deneysel çalışmalarda medikal ozon (MO) uygulamasının süperoksit dismutaz (SOD) aktivasyonu ve glutatyon seviyesinde azalma sonucu karaciğerde oksidatif stresi azalttığı gösterilmiştir.

Biz bu deneysel çalışmamızda TS bağlı hepatik fibroziste MO tedavisinin rolünü araştırmayı amaçladık.

Gereç ve Yöntem: Her grupta 7 sıçan olmak üzere toplam 21 adet erkek Sprague-Dawley sıçan kullanıldı. Deney grubu: TS+MO, kontrol grubu: TS, sham grubu: sadece laparatomi yapılan grup olacak şekilde planlandı. Deney sonunda tüm sıçanlardan karaciğer fonsiyon testleri için intrakardiyak kan örneği ve hepatik fibrozis, periportal inflamasyon, a-SMA için karaciğer doku örneği alındı.

Bulgular: Kontrol grubunda AST ortalaması 214 U/L, deney grubunda 142,86 U/L, sham grubunda ise 107 U/L saptandı, ortalama ALP değerleri incelendiğinde kontrol grubunda 160 U/L, deney grubunda 95,29 U/L, sham grubunda 87 U/L saptandı. Total bilirubin ortalama değeri; kontrol grubunda 3,92 mg/dL, deney grubunda 0,15 mg/dL, sham grubunda 0,09 mg/dL saptandı. Kontrol grubundaki sıçanların %57,1’inde inkomplet siroz saptanırken, deney grubunda siroza rastlanmadı. Kontrol grubundaki sıçanların %100’unda periportal inflamasyon varken bu oran deney grubunda %42,9 olarak bulundu. Kontrol grubunda  α-SMA ile belirgin pozitif reaksiyon izlenirken deney grubunda α-SMA reaksiyonunda belirgin azalma olduğu saptandı. Sonuç olarak AST, ALP, total bilirubin, direk bilirubin, hepatik fibrozis, periportal inflamasyon ve a-SMA değerlinin kontrol grubuna göre belirgin düşük saptandı.

Tartışma: Çocukluk çağında hepatik fibrozisle sonuçlanan bilyer atrezi, koledok kisti, primer bilyer siroz, kolanjit gibi hastalıkların tedavisinde ozonun karaciğer harabiyetini azaltacağını ve karaciğer transplantasyonunu geciktirebileceğini düşünmekteyiz. Ancak klinik kullanım ve anlamlı sonuç için daha fazla deneysel çalışmaya ihtiyaç vardır.