31st Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

Aim: To evaluate the effects of mesenchymal stem cell (MSC) on wound healing and fibrosis development in rats with bladder and posterior urethral injury.

Material And Method: Fourty male albino Wistar rats were divided into 4 groups; group control; Bladder is opened and closed without any intervention. Group sham; surgically induced bladder and urethral injury alone. Group IVMSC; intravenous MSC treatment after the injury. Group ILMSC; intralesional MSC treatment after the injury. After 21 days rats were sacrificed and specimens gathered.  Histologically, development of inflamation and fibrosis, vascular endothelial growth factor (VEGF), and CD105 staining are examined. Score for fibrosis and inflamation and score for density and intensity of VGEF and CD105 staining are calculated.

Results:  Mean values are shown on Table. There was no statistically significant difference between the control group and ILMSC group for the development  of fibrosis and inflamation (p=0.070 for fibrosis, p=0.48 for inflamation). Statistical significance was found between Sham and IVMSC and ILMSC groups for fibrosis (p=0.034 for IVMSC, p=0.011 for ILMSC). No significant difference is observed between IVMSC and ILMSC groups (p=0.198 for fibrosis, p=0.248 for inflamation). VEGF staining density and intensity had significant difference between sham and ILMSC groups (p=0.017). There was no difference in groups for CD105 staining density and intensity (p>0.05).

Conclusion: MSC treatment significantly prevents or reduces the development of fibrosis in uroepithelial injury. MSC may be  an alternative treatment modality is in future .

AMAÇ: Mesane ve posterior üretra yaralanmalarında mezenkimal kök hücre (MKH) tedavisinin yara iyileşmesi ve fibrozis gelişimi üzerine etkilerinin değerlendirilmesi

GEREÇ ve YÖNTEM: Kırk erkek, Wistar albino sıçan 4 eşit gruba ayrıldı. Grup  kontrol; mesane açıldı ve herhangi bir işlem uygulanmadan kapatıldı. Grup 2 sham; mesane ve posterior üretrada yaralanma oluşturuldu. Grup IVMKH; yaralanma oluşturulması ve intravenöz MKH uygulaması. Grup İLMKH; yaralanma oluşturulması ve intralezyoner MKH uygulaması. Yirmibir gün sonra mesane ve üretra spesmanları alındı. Histopatolojik olarak fibrozis ve inflamasyon gelişimi değerlendirmesi için skorlama yapıldı. Vazküler endoteliyal büyüme faktörü (VEGF) ve CD105 boyanma yoğunluğu ve şiddeti skorlaması yapıldı.

BULGULAR: Tabloda grup ortalamaları verilmektedir. Fibrozis ve inflamasyon değerlendirildiğinde; kontrol grubu ile İLMKH grubunun arasında anlamlı farklılık saptanmadı (fibrozis için p=0.070, inflamasyon için p=0.48). Sham grubu ile iVMKH grubu ve İLMKH grubu arasında fibrozis açısından anlamlı fark saptandı (İVMKH için p=0.034, İLMKH için p=0.011). iVMKH ve İLMKH grupları arasında anlamlı fark saptanmadı (fibrozis için p=0.198, inflamasyon için p=0.248). VEGF boyanma yoğunluğu ve şiddeti değerlendirildiğinde sham grubu ile İLMKH grubu arasında anlamlı fark saptandı (p=0.017). CD105 boyanma yoğunluğu ve şiddeti değerlendirildiğinde gruplar arasında anlamlı fark görülmedi (p ˃ 0.05).

SONUÇ: Üroepitel yaralanmalarında MKH uygulamasının fibrozis gelişimini anlamlı derecede azalttığı görüldü. Mesane ve posterior üretra yaralanmalarında MKH uygulamasının ileriki dönemlerde tedaviye yardımcı olacağını düşünmekteyiz.