32nd Annual Congress of Turkish Pediatric Surgical Association

N Ertürk

Etlik Zübeyde Hanım Gynecology Training and Research Hospital, Section of Pediatric Surgery, Ankara

Objective: The aim of this study is to investigate the role diuretic renogram scintigraphy (DRS) in the treatment and follow-up in case of patients with congenital hydronephrosis.

Materials and Methods: The data were scanned retrospectively for patients diagnosed with congenital hydronephrosis between January 2008 and December 2010. A total of 121 patients (141 kidneys) were followed-up about 29 (10-39) months. The ultrasonography (USG) and DRS was used in the diagnosis and follow-up of patients.

Results: 89 of the patients were male and 32 were female. The hydronephrosis diagnosed an average of 24 (16-38) weeks of the gestational. The renal pelvic anteroposterior size of kidneys for 56 were <10 mm (SFU ≤ 2), for 42 patients were 10-15 mm (SFU 2-3), for 18 patients were 16-30 mm (SFU 3-4) and for 3 patients were ≥ 30 mm (SFU 4) according to the USG that made after birth. There was no hydronephrosis in 22 the kidney in postnatal USG. 110 patients (92.4%) were followed-up and treated non-operativly. 19 patients (15.7%) was conducted by DRS (unilateral in 14 patients and bilateral in 5 patients). The DRS were applied unilaterally on patients that shows no regression or hydronephrotic kidneys that were bilateral. 9 of these patients (7.4%) required surgical intervention.

Results: The best methods available for determining the natural history of congenital hydronephrosis is varying intervals of ultarsonografic assessment appling according to severity of hydronephrosis. The vast majority mild level of congenital hydronephrosis (SFU ≤ 2, renal pelvic anteroposterior diameter <15mm) are benign and resolves spontaneously without loss of serious function. If a child asymtomatic and the dilatation remain stable or declines in repeated USG, scintigraphy is unnecessary. Scintigraphy is invasive and highly cost initiative. And it is more convenient to perform in SFU 3-4 that may have advanced obstructive pathology

N Ertürk

Etlik Zübeyde Hanım Kadın Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Cerrahisi Bölümü, Ankara

Amaç: Konjental hidronefroz tanılı hastalarda diüretikli renogram sintigrafisinin (DRS) hasta takibi ve tedavisindeki yerini araştırmak.

Gereç ve Yöntem: Ocak 2008 ile Aralık 2010 tarihleri arasında konjenital hidronefroz tanısı alan toplam 121 olgu (141 böbrek) ortalama 29 (10-39) ay boyunca takip edildi. Olguların tanı ve takiplerinde ultrasonografi (USG) ve DRS kullanıldı. Veriler geriye dönük tarandı.

Bulgular: Olguların 89 erkek, 32 kızdı.  Hidronefroz tanısı ortalama 24 (16-38) gebelik haftasında konulmuştu. Doğduktan sonra yapılan USG'de renal pelvis ön-arka çapı böbreklerin 56'da <10 mm (SFU≤2), 42'de 10-15 mm (SFU 2-3), 18'de 16-30 mm (SFU 3-4) ve 3'de ≥30 mm (SFU 4) idi. Ayrıca 22 böbrekte postnatal yapılan USG'de hidronefroz saptanmadı. 110 hasta (%92.4) non operatif takip ve tedavi edilmiştir. Toplam 19 hastaya (%15.7) DRS tetkiki yapılmıştır (14 hasta tek taraflı, 5 hasta iki taraflı HN). DRS tetkiki tek taraflı olup gerileme göstermeyen veya bilateral olan hidronefrotik böbreklere yapılmıştır. Bu hastalardan 9'una  (%7.4) cerrahi müdahale gerekmiştir.

Sonuçlar: Konjenital hidronefrozların doğal seyrini belirlemede mevcut en iyi yöntem hidronefrozun şiddetine göre değişen aralıklarda seri ultarsonografik değerlendirmedir.

Hafif düzeydeki (SFU ≤ 2, renal pelvis ön-arka çapı <15mm) konjenital hidronefrozların büyük çoğunluğu benigndir ve ciddi fonksiyon kaybı olmadan kendiliğinden düzelir. Eğer çocuk asemptomatikse ve tekrarlayan USG taramalarında dilatasyon stabil kalıyor ya da geriliyorsa sintigrafik calışma gereksizdir. İnvazif ve maliyetli bu girişimin SFU 3-4 gibi ileri obstruktif patoloji düşündüren seçilmiş hidronefroz vakalarında yapılması daha uygundur.