EN
TÜRKÇE
Poster - 72
Association Between Periconceptional Exposure to Environmental factors and Particulate Matter and The Risk of Esophageal Atresia: A Case-Control Study
Melda Çelik 1, Ali İhsan Anadolulu 2, Sıddıka Songül Yalçın 1, Özlem Boybeyi 3, Çiğdem Ulukaya Durakbaşa 2, Tutku Soyer 3
1 Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Pediatrics, Division of Social Pediatrics
2 Istanbul Medeniyet University Göztepe Training and Research Hospital, Department of Pediatric Surgery
3 Hacettepe University Faculty of Medicine Department of Pediatric Surgery
Aim:
Aim is to investigate the relation between periconceptional exposure to environmental risk factors and ambient air Particulate Matter (PM) 2.5 and 10 concentrations (µg/m3) and the occurence of esophageal atresia (EA).
Methods:
A 43-item survey was used to collect data on the demographic characteristics and periconceptional environmental factors. Data on ambient air PM2.5 and PM10 concentrations (µg/m3) in mothers' residential areas during the periconceptional period were obtained from the National Meteorology database. Healthy and EA groups were compared.
Results:
Totally 70 EA patients and 118 healthy controls were included which were similar in terms of mean age (4.1±2.1 and 4.5±1.6 years), gender, and maternal age. Conception during spring was significantly more common among EA cases, while autumn was the least common (p=0.039). The percentages of paternal age ≥35 years at conception, maternal periconceptional hormone use, and first-trimester hyperemesis were significantly higher in cases than controls (p=0.001,p=0.006, and p=0.009). Periconceptional PM2.5 and PM10 concentrations were not significantly different between the groups. In logistic regression analyses, it was found that paternal age ≥35 years at conception increased the risk of EA development 7.15-fold, maternal periconceptional sex hormone use 6.41-fold, and first-trimester hyperemesis 2.84-fold. In multiple logistic regression analyses adjusting for confounding factors related to the general and environmental characteristics, no significant association was found between the increase in each interquartile range in PM levels and EA risk.
Conclusions:
In our two-center study, we found that EA development in children is significantly associated with the season of conception, paternal age, maternal periconceptional sex hormone use, and hyperemesis in the first trimester. However, periconceptional exposure to PM2.5 and PM10 does not seem to be associated with an increased risk of EA.
Çevresel Faktörlere ve Ortam Havası Partikül Maddelere Perikonsepsiyonel Maruziyet ile Özofagus Atrezisi Riski Arasındaki İlişki: Bir Vaka-Kontrol Çalışması
Melda Çelik 1, Ali İhsan Anadolulu 2, Sıddıka Songül Yalçın 1, Özlem Boybeyi 3, Çiğdem Ulukaya Durakbaşa 2, Tutku Soyer 3
1 Hacettepe Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları AD, Sosyal Pediatri BD
2 İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Çocuk Cerrahisi Anabilim Dalı
3 Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Cerrahisi AD
Amaç:
Perikonsepsiyonel dönemde çevresel risk faktörlerine ve ortam havası Partikül Madde (PM) 2.5 ve 10 konsantrasyonlarına maruziyet ile özofagus atrezisi (ÖA) görülme olasılığı arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.
Yöntem:
Demografik özellikler ve perikonsepsiyonel çevresel faktörler hakkında veri toplamak için 43 maddelik bir anket kullanılmıştır. Perikonsepsiyonel dönemde annelerin yerleşim bölgelerindeki ortam havası PM2.5 ve PM10 konsantrasyonlarına (µg/m3) ilişkin veriler Ulusal Meteoroloji veri tabanından elde edilmiştir. Sağlıklı ve ÖA grupları karşılaştırılmıştır.
Bulgular:
Çalışmaya ortalama yaş, cinsiyet ve anne yaşı açısından benzer olan toplam 70 ÖA hastası ve 118 sağlıklı kontrol dahil edildi. İlkbaharda gebe kalma ÖA vakaları arasında anlamlı olarak daha yaygınken, sonbahar en az görülen dönemdi (p=0.039). Gebe kalındığında babanın yaşının ≥35 olması, annenin perikonsepsiyonel hormon kullanımı ve birinci trimester hiperemezis yüzdeleri ÖA vakalarında sağlıklı kontrollere göre anlamlı derecede yüksekti (p=0,001, p=0,006 ve p=0,009). Perikonsepsiyonel PM2.5 ve PM10 konsantrasyonları gruplar arasında anlamlı farklılık göstermemiştir. Lojistik regresyon analizlerinde, gebe kalındığında babanın yaşının ≥35 olmasının ÖA gelişme riskini 7,15 kat, annenin perikonsepsiyonel seks hormonu kullanımının 6,41 kat ve birinci trimester hiperemezisinin 2,84 kat artırdığı bulunmuştur. Genel ve çevresel özelliklerle ilgili karıştırıcı faktörlerin ayarlandığı çoklu lojistik regresyon analizlerinde, PM düzeylerindeki her bir çeyrekler arası aralıktaki artış ile ÖA riski arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır.
Sonuç:
İki merkezli çalışmamızda, çocuklarda ÖA gelişiminin gebe kalınan mevsim, babanın yaşı, annenin perikonsepsiyonel seks hormonu kullanımı ve ilk trimesterdeki hiperemezis ile anlamlı şekilde ilişkili olduğunu bulduk. Ancak, PM2.5 ve PM10'a perikonsepsiyonel maruziyet artmış ÖA riski ile ilişkili görünmemektedir.