EN
TÜRKÇE
Poster - 86
Comparison of Laparoscopic Transfacial Knot Tying and Open Repair of Morgagni Hernia
Tunç Tığlı, Özlem Boybeyi, Tutku Soyer
Hacettepe University Faculty of Medicine Department of Pediatric Surgery
Aim: Morgagni hernia (MH) is a rare congenital diaphragmatic defect, often asymptomatic until late childhood. This retrospective study compares outcomes of laparoscopic transfascial knot tying and open repair in pediatric MH cases.
Methods: Records of patients who underwent MH surgery between 2018–2024 were reviewed. Data on age, sex, symptoms, imaging, associated anomalies, surgical technique, operation time, recurrence, and hospital stay were analyzed. Patients were grouped as laparoscopic (LP) and open surgery (OS). Outcomes were compared.
Results: Totally 19 patients were included. The mean age was 19.1 (SD 15) months in LP group (n=10) and 14.2 months (SD 11.47) in OS group (n=9). Chest X-ray was performed in all cases and thoracic CT was performed in 8 cases revealing retrosternal hernia. Admission symptoms were recurrent respiratory tract infections in 7 cases in LP group and 7 cases in OS group (p=1.00). Associated congenital anomalies were present in in 6 cases in LP group and 8 cases in OS group (p=1.00). We have not experienced any preoperative or postoperative complications in both groups. The mean total operation time was identical in both groups (OS: 92.78 ±SD 33.83 min, LP: 96 ±SD 22.21 min; p=0.591). The mean hospital stay was significantly shorter in LP group compared to OS group (3.5 ± 0.71 days, 6.67 ±3.42 days, p=0.009). Three cases having Down syndrome experienced recurrence in LP group. The re-operation was performed with open approach in 2 cases and laparoscopic approach in 1 case. All cases are still under follow-up uneventfully.
Conclusion: Both laparoscopic transfascial knot tying and open repair are safe and effective for MH in children. Laparoscopy shortens recovery but may increase recurrence risk especially in patients with associated anomalies. Surgical approach should be individualized.
Morgagni Hernisinde Laparoskopik Transfasiyal Düğümleme ve Açık Onarım Yöntemlerinin Karşılaştırılması
Tunç Tığlı, Özlem Boybeyi, Tutku Soyer
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Cerrahisi AD
Amaç: Morgagni hernisi (MH), genellikle geç çocukluk dönemine kadar asemptomatik seyreden nadir bir konjenital diyafragmatik defekttir. Bu retrospektif çalışma, pediatrik MH olgularında laparoskopik transfasyal düğümleme tekniği ile açık cerrahi onarımın sonuçlarını karşılaştırmayı amaçlamaktadır.
Yöntem: Merkezimizde 2018–2024 yılları arasında MH nedeniyle cerrahi uygulanan hastaların kayıtları geriye dönük olarak incelendi. Yaş, cinsiyet, başvuru semptomları, görüntüleme bulguları, eşlik eden ek anomali varlığı, uygulanan cerrahi teknik, operasyon süresi, nüks gelişimi ve hastanede kalış süresi gibi veriler değerlendirildi. Hastalar laparoskopik (LP) ve açık cerrahi (OS) olmak üzere iki gruba ayrıldı ve sonuçlar karşılaştırıldı.
Bulgular: Toplam 19 hasta çalışmaya dâhil edildi. Ortalama yaş LP grubunda (n=10) 19,1 ay (SS 15), OS grubunda (n=9) 14,2 ay (SS 11,47) idi. Tüm olgularda akciğer grafisi çekildi; sekiz hastada toraks BT ile retrosternal herni saptandı. Başvuru semptomu olarak her iki grupta da yedi hastada tekrarlayan üst solunum yolu enfeksiyonları mevcuttu (p=1,00). LP grubunda 6, OS grubunda 8 hastada eşlik eden konjenital anomaliler saptandı (p=1,00). Her iki grupta da preoperatif veya postoperatif komplikasyon izlenmedi. Ortalama ameliyat süresi gruplar arasında benzerdi (OS: 92,78 ± 33,83 dk; LP: 96 ± 22,21 dk; p=0,591). Hastanede kalış süresi LP grubunda anlamlı derecede daha kısaydı (LP: 3,5 ± 0,71 gün; OS: 6,67 ± 3,42 gün; p=0,009). LP grubunda Down sendromu olan üç hastada nüks gelişti. Bu olgulardan ikisine açık, birine laparoskopik yaklaşım ile yeniden cerrahi uygulandı. Tüm hastaların sorunsuz takibi devam etmektedir.
Sonuç: Morgagni hernisinin cerrahi tedavisinde hem laparoskopik transfasyal düğümleme hem de açık onarım güvenli ve etkili yöntemlerdir. Laparoskopi, daha kısa iyileşme süresi sağlamakla birlikte, özellikle eşlik eden anomalisi bulunan hastalarda nüks riskini artırabilir. Cerrahi yaklaşım hasta özellikleri ve cerrahın deneyimi doğrultusunda bireyselleştirilmelidir.