V. National Pediatric Urology Congress

Purpose: To evaluate the success rate of open ureteroneocystostomy (UNC) after failed endoscopic treatment of vesicoureteral reflux (VUR) in children and discuss the reasons for failure together with the histopathological findings.

Patients and Methods: The clinical data of 371 patients who underwent endoscopic injection for VUR between January 2008 and  January  2014 were reviewed. Patients who were submitted to open Cohen UNC following failed endoscopic injection were included in the study.The parameters that we analyzed were: sex, age at first injection, age at surgery, degree and laterality of VUR, number of injections, materials  used for injection, ureteral orifice configuration, difficulties during surgery, histopahological findings of the distal ureters removed during surgery, complications after surgery and outcome.

Results: Among 371 patients who underwent endoscopic injection, 34 (22 F, 12 M) were submitted to open UNC . Three different injection materials were used;  dextranomer/hyaluronic asid in 29, carbon-coated beans in 7 and polyacrylate polyalchohol copolymer in 13.  30 left ,19 right, a total of 49 ureters underwent UNC. Histological study revealed that the injected material was identified in 34 ureters as malpositioned. Control VCUG 6 months after UNC showed complete resolution in 46 of 47 ureters .

Conclusion: Endoscopic treatment can be safely and effectively used as the first line option for the treatment of VUR. Previous  endoscopic injection, although causing difficulty in dissection to some degree, does not alter the success rate of UNC. According to the histopatological findings, the cause of failure of injection seems to be attributable to incorrect plane of injection or extarvasation of the agent after injection. 

Amaç: Çalışmada, vezikoüreteral reflü ‘de (VUR), başarısız olan endoskopik enjeksiyon tedavisi sonrası uygulanan açık üreteroneosistostomi ’nin (UNS) başarısını değerlendirmek ve başarısızlık sebeplerini histopatolojik bulgular eşliğinde tartışmak amaçlanmıştır. 

Gereç-Yöntem: Ocak 2008-Ocak 2014 tarihleri arasında kliniğimizde endoskopik enjeksiyon tedavisi uygulanmış olan VUR’lu 371 hasta değerlendirildi.Enjeksiyon tedavisi sonrası reflüsü devem eden ve sonrasında açık cerrahi ile Cohen üreteroneosistostomi uygulanan hastalar çalışmaya dahil edildi. Olgular cinsiyet, ilk enjeksiyon ve açık cerrahi yaşı, reflünün taraf ve derecesi, enjeksiyon sayısı, kullanılan enjeksiyon materyali, üreteral orifis şekli, cerrahi sırasındaki zorluklar, operasyon sırasında rezeke edilen distal üreterlerin histopatolojik bulguları, cerrahi sonrasındaki komplikasyonlar ve seyir açısından incelendi.

Bulgular: Endoskopik enjeksiyon uygulanan 371 hastanın 34’üne ( 22 K, 12 E) açık cerrahi ile üreteroneosistostomi (UNS) uygulandı . Üreterlerin 29’una detranomer/hyaluronik asid, 7’sine carbon-coated beans, 13’üne poliakrilat polialkol kopolimer enjekte edildi. Reflü 19 hastada tek taraflı, 15 hastada çift taraflıydı. 30 sol , 19 sağ 8.8) olmak üzere toplam 49 üretere UNS uygulandı. Refiü 6 hastada grade 1 , 16 hastada grade 3 , 20 hastada grade 4  ve 7 hastada grade 5  idi. Histolojik incelemede, üreterlerin 15’inde  enjekte edilen ilaç görülmezken,34’ünde submukozal alan dışında saptandı. UNS sonrası 6. ayda çekilen kontrol VCUG’de, 47 üreterin 46’sında reflünün kaybolduğu görüldü.

Sonuç: Daha önce uygulanmış olan endoskopik enjeksiyon tedavisi, sonrasında yapılan UNS’nin operasyon başarısını etkilememektedir. VUR tedavisinde endoskopik enjeksiyon güvenli ve etkili bir şekilde, ilk basamak tedavi seçeneği olarak kullanılabilir. Histolojik inceleme sonuçlarına göre enjeksiyondaki başarısızlığın sebebi, enjeksiyonun doğru yere yapılmamış olmasına ya da enjeksiyon sonrası ilacın enjeksiyon yerinden sızmasına bağlı gibi gözükmektedir.