PEDURO 2025 15. National Pediatric Urology Congress

View Abstract
  1. Home
  2. Congresses
  3. Congress Home
  4. Abstract

Oral Presentation - 8

Pelvic Floor Rehabilitation Outcomes in Children with First-Time Enuresis Therapy vs. Therapy-Resistant Cases

Melis Unal 1, Ece Zeynep Saatçi 2, Tuğçe Oskay 1, Dilara Damla Kalın 1, Tuğba Kurt 1, Halil Tuğtepe 3
1 Uropelvic Solutions, Pelvic Floor Rehabilitation Center, Istanbul, Turkey
2 Marmara University, Faculty of Health Science, Physiotheraphy and Rehabilitation
3 Tugtepe Pediatric Urology and Surgery Clinic, Istanbul, Turkey

Introduction: Enuresis treatment includes alarms, desmopressin, and anticholinergics, but some children may be resistant.This retrospective study aimed to compare pelvic floor muscle rehabilitation(PFMR) outcomes between children receiving enuresis treatment for the first time and those previously unresponsive to treatments, classified as treatment-resistant.

Materials and Methods:The study included 82 children: 42 in the control group(receiving first-time treatment) and 40 in the resistant group(who had previously received desmopressin, anticholinergics, or alarm therapy without response).PFMR involved urotherapy, biofeedback, breathing and core exercises, enuresis alarm, and manual therapy, and was terminated upon complete response per ICCS criteria.Enuresis frequency was tracked using a diary, and symptoms were evaluated with the DVISS. Pre- and post-PFMR comparisons were made between groups.Additionally, the number of PFMR sessions and the response week to the alarm were compared.

Results:Enuresis frequencies and DVISS were similar before PFMR but significantly higher in the resistant-group after PFMR.The resistant-group also had more PFMR sessions,with no significant difference in alarm response weeks(Table 1).

Parameters

Control-Group

Resistant-Group

p

Enuresis Frequency Pre-PFMR(day/weeks)

6.33±1.22

6.63±0.95

0.166

Enuresis Frequency Post-PFMR(day/weeks)

0.14±0.42

1.13±2.14

0.014*

DVISS Pre-PFMR

13.36±4.36

13.58±5.68

0.741

DVISS Post-PFMR

0.21±0.68

1.03±1.98

0.016*

PFMR sessions(n)

8.93±3.72

10.78±3.51

0.023*

Alarm response weeks (n)

1.62±1.04

2.83±3

0.116

Conclusion:PFMR improved enuresis frequency and DVISS in both groups.However, the treatment-resistant group demonstrated higher post-treatment DVISS and required a greater number of PFMR sessions.No significant difference was found in alarm response weeks.These findings suggest that while PFMR may be an effective approach for both children receiving enuresis treatment for the first time and those who are treatment-resistant,the resistant group may require a longer treatment duration to achieve optimal outcomes.

Keywords: Enuresis, Pelvic Floor, Pelvic Floor Muscles

İlk Kez Enürezis Tedavisi Alan ve Tedaviye Dirençli Çocuklarda Pelvik Taban Rehabilitasyonu Sonuçları

Melis Unal 1, Ece Zeynep Saatçi 2, Tuğçe Oskay 1, Dilara Damla Kalın 1, Tuğba Kurt 1, Halil Tuğtepe 3
1 Uropelvic Solutions, Pelvik Taban Rehabilitasyon Merkezi, İstanbul, Türkiye
2 Marmara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Fizyoterapi ve Rehabilitasyon Bölümü
3 Tuğtepe Çocuk Ürolojisi ve Cerrahisi Kliniği, İstanbul, Türkiye

Amaç: Enürezis tedavisinde gece alarmı, desmopressin ve antikolinerjik ilaçlar gibi çeşitli tedavi yöntemleri bulunsa da, bazı çocuklar tedaviye dirençli olabilir. Bu retrospektif çalışmada, enürezis tedavisi ilk kez uygulanan çocuklarla daha önce tedavi almış ancak yanıt vermemiş (tedaviye dirençli) çocuklarda uygulanan pelvik taban kası rehabilitasyonu (PTKR) sonuçları karşılaştırılmıştır.

Yöntem: Çalışmaya, 42'si kontrol (ilk tedavi), 40'ı dirençli (desmopressin, antikolinerjik veya alarm tedavisi almış ancak yanıt vermemiş) olmak üzere 82 çocuk dahil edildi. PTKR; üroterapi, biofeedback, solunum ve kor egzersizleri, enürezis alarmı ve manuel terapiden oluşuyordu ICCS kriterlerine göre tam yanıt alındığında sonlandırıldı. Enürezis sıklığı günlük ile takip edilip; semptomlar DİİSS ile değerlendirildi. Gruplar arasında PTKR öncesi ve sonrası karşılaştırmalar yapıldı; ayrıca alarm yanıt haftaları ve PTKR seans sayıları değerlendi.

Bulgular: PTKR öncesi gruplar arasında enürezis sıklığı ve DİİSS açısından fark yokken, tedaviye dirençli grupta PTKR sonrası değerler anlamlı derecede daha yüksekti. Dirençli grupta PTKR seans sayısı daha fazlaydı. Alarma tepki haftası açısından ise anlamlı fark bulunmadı (Tablo 1).

Parametre

Kontrol Grubu

Dirençli Grup

p

Enürezis Sıklığı (PTKR öncesi, gün/hafta)

6,33±1,22

6,63±0,95

0,166

Enürezis Sıklığı (PTKR sonrası, gün/hafta)

0,14±0,42

1,13±2,14

0,014*

DİİSS (PTKR öncesi)

13,36±4.36

13,58±5,68

0,741

DİİSS (PTKR sonrası)

0,21±0,68

1,03±1,98

0,016*

PTKR seans sayısı

8,93±3,72

10,78±3,51

0,023*

Alarm tepki haftası

1,62±1,04

2,83±3

0,116

Sonuç: PTKR, her iki grupta da enürezis sıklığını ve DİİSS skorlarını iyileştirmiştir. Ancak dirençli grupta, tedavi sonrası DİİSS skorları daha yüksek kalmış ve daha fazla sayıda seansa ihtiyaç duyulmuştur. Alarm yanıt süresi açısından gruplar arasında anlamlı fark görülmemiştir. Bu bulgular, PTKR’nin hem ilk kez tedavi alan hem de tedaviye dirençli olgularda etkili bir yöntem olabileceğini, ancak dirençli vakalarda daha uzun süreli ve yoğun bir müdahale gerektirebileceğini göstermektedir.

Keywords: Enürezis, Pelvik Taban, Pelvik Taban Kasları

Close