IV. National Pediatric Urology Congress

Aim: To determine the effects of carbon dioxide (CO₂) insufflation during pneumovesicum on the upper urinary tract in an experimental vesicoureteral reflux model.

Materials and Methods: Thirty New Zealand rabbits were allocated into five groups of six rabbits each. A new experimental vesicoureteral reflux model was established. For this purpose, CO₂ insufflation was achieved after cannulation of the right ureters in four groups. The pressures and durations of CO₂ insufflation in the respective groups were as follows: Group A (10 mm Hg, 2 h); B (12 mm Hg, 2 h); C (10 mm Hg, 4 h); and D (12 mm Hg, 4 h). In the control group (E), only the distal segment of the right ureter was explored, but it was not cannulated. At the end of the procedures, blood samples were drawn simultaneously from both right and left renal veins for blood gas analyses, as well as from the abdominal aorta for the evaluation of renal function. Both kidneys and the ureters were removed for histopathological evaluation. Histologic damage of the renal parenchyma and ureters was scored.

Results: Significant histopathological changes were detected in the ipsilateral ureter, renal medulla and cortex exposed to CO₂ insufflation (p<0.05). These changes were predominantly observed in groups insufflated for longer durations. Blood gases drawn separately from both renal veins were significantly more acidotic than those of the control group (p<0.05). Serum urea and creatinine values were increased significantly in all of the groups except for the control group (p<0.05).

Conclusion: CO₂ insufflation causes significant histopathological and biochemical changes in the early period; however, long-term results are required to determine whether permanent renal injury occurs.

Amaç: Deneysel reflü modeli oluşturularak pnömovezikum sırasında ki karbondioksit (CO₂) insüflasyonunun üst üriner sistemde ki etkisini değerlendirmek.

Gereç ve Yöntem: Otuz Yeni Zelanda tavşanı herbirinde altı tane olacak şekilde beş gruba ayrıldı. Yeni bir vezikoüreteral reflü modeli oluşturuldu. Bu amaçla, dört grupta CO₂ insüflasyonu sağ üreterler kanüle edilerek yapıldı. Gruplarda ki CO₂ insüflasyonun basınç ve süreleri: A grubunda 10 mm Hg, 2 saat; B grubunda 12 mm Hg, 2 saat; C grubunda 10 mm Hg, 4 saat ve D grubunda 12 mm Hg, 4 saat idi. Kontrol grubunda (E) üreterin distal segmenti kanüle edilmeden sadece eksplore edildi. Uygulamaların sonunda sağ ve sol renal venlerden kan gazı için, abdominal aortadan ise renal fonksiyonların değerlendirilmesi için kan örneği alındı. Her iki böbrek ve üreter histopatolojik değerlendirme için çıkarıldı. Renal parankimin ve üreterin histolojik hasarı derecelendirildi.

Bulgular: CO₂ insuflasyonuna maruz kalan taraftaki ureter, renal medulla ve kortekste belirgin histopatolojik değişiklikler saptandı (p<0.05). Bu değişiklikler daha uzun sure insuflasyon yapılan gruplarda daha fazlaydı. Her iki renal venden ayrı ayrı alınan kan gazları kontrol grubuna gore daha asidodikti (p<0.05). Kontrol grubu dışında ki tüm gruplarda serum üre ve kreatinin değerleri yükselmişti (p<0.05).

Sonuç: CO₂ insüflasyonu erken dönemde belirgin histopatolojik ve biokimyasal değişikliklere yol açmaktadır. Ancak kalıcı renal hasar olup olmadığının tespiti için uzun dönem çalışmalar gerekmektedir.