IV. National Pediatric Urology Congress

AIM: To evaluate results of patients managed according to Turkish Enuresis Guide(TEG) in last year in newly-opened enuresis clinic prospectively.

METHODS: Demographic features, complaints, physical examinations, laboratory findings, treatment modalities, results of treatment were recorded.

RESULTS: Mean age(N=59): 8.59±2.53. Male/female ratio: 44/15. 21 cases had (35.6%) day-time symptoms. Enuresis-frequency/week: 5.54±1.7 days. Voiding frequency/day: more than 8 in 21 (35.6%), less than 3 in 7 cases (11.9%). There was urgency in 34  (57.6%), holding maneuvers in 29 (49.2%), straining in 4 (6.8%), UTI history in 11 (18.6%), constipation in 19 (32.2%). Physical-examination: normal in all but one. Urine-analysis: normal in all. Ultrasonography (n=20): normal in all. Urodynamics was performed in 9 cases; revealed unstable bladder in 4, low capacity in 5, increased capacity in 2, hyper-active detrusor in 3. Uroflow-meter was performed in 12 cases; 1 staccato voiding, 1 voiding with crede was found. Behavioral regulations in all cases; desmopressin in 20, oxybutynin in 4, alarm therapy in 1, CIC in 1, combined therapy in 14 was ordered. Treatment effectiveness was 66±25.3% in 18 cases on 15th day. Desmopressin dosage was increased in half of them. Treatment was continued in 12, desmopressin dosage was increased in 2, and oxybutynin was added in 2 of 16 cases at 1st month. Only 1 of 7 cases at 3rd month had recurrence; ordered combined therapy.

CONCLUSION: Management of enuresis is long patience-requiring period. Only 30.5% of cases came to control in present study. Randomized-controlled studies are needed to evaluate treatment effectiveness in enuresis.

AMAÇ: Kliniğimizde yeni kurulan enürezis polikliniğinde son bir yılda izleme alınan, Türkiye Enürezis Kılavuzu(TEK) rehberliğinde tedavisi yapılan hastaların sonuçlarını değerlendirmek.

GEREÇ/YÖNTEM: Çalışmaya alınan hastaların demografik özellikleri, şikayetleri, fizik inceleme-laboratuar tetkik sonuçları, uygulanan tedaviler, takip sonuçları prospektif olarak kaydedilmiştir.

BULGULAR: Yaş ortalaması 8.59±2.53’dır (N=59). Erkek/kız oranı 44/15’dir. Tüm olgular primer EN'dir. 38 olguda yalnız gece altını ıslatma şikayeti varken, 21 olguda (%35.6) gündüz semptomu da vardır. Haftada ortalama altını ıslatma sıklığı 5.54±1.7 gün’dür. Olguların 21’i (%35.6) günde 8’den fazla, 7’si (%11.9) 3’den az idrar yapıyorlardı. Olguların %57.6’sında (n=34) yetişememe, %49.2’sinde (n=29) idrar tutma manevrası, %6.8’sinde (n=4) zorlanma, %18.6’sında (n=11) İYE öyküsü, %32.2’inde (n=19) kabızlık vardı. Fizik inceleme bir olgu dışında normaldi. Tüm olgularda idrar tetkiki normaldi. USG istenen 20 olgunun hiçbirinde patolojik bulgu saptanmadı. Ürodinami yapılan 9 olgunun 4’inde unstabil mesane, 5’inde düşük kapasite, 2’inde artmış kapasite, 3’ünde artmış detrüsör aktivitesi vardı. Üroflow yapılan 12 olgunun birinde kesintili işeme, birinde krede ile işeyebilme vardı. Tüm olgularda davranış düzenlenmesi yapılmış; olguların 20’ine desmopressin, 4’üne oksibutinin, 1’ine alarm, 1’ine TAK, 14’üne kombine tedavi başlanmıştır. Tedavinin 15. gününde yapılan ilk kontrolde 18 olgu görülmüş, tedavi cevabı %66±25.3 bulunmuştur. Bunların yarısında tedaviye devam edilirken, yarısında desmopressin dozu arttırılmıştır. Birinci ayda kontrolüne gelen 16 olgunun 12’sinde tedaviye devam edilmiş, 2’inde desmopressin dozu arttırılmış, 2’inde tedaviye oksibutinin eklenmiştir. Üç ay tedavisi tamamlanan 7 olgunun 1’inde nüks nedeniyle kombine tedaviye yeniden başlanmıştır.

SONUÇ: Enürezis tedavisi, aile uyumunun önemli rol oynadığı zahmetli bir süreç gerektirmektedir. Çalışmamızdaki olguların yalnız %30.5’i takiplere gelebilmiştir. Tedavi etkinliğini değerlendirmek için randomize-kontrollü çalışmalar gerekmektedir.